Nie możemy i nie chcemy uniknąć odpowiedzialności za stan środowiska, w którym żyjemy.
Naszym celem jest promowanie zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska naturalnego tam, gdzie pracujemy.
W latach 60-tych, kiedy zaczęliśmy budowę górniczego kompleksu wytopu miedzi w rejonie Okręgu Legnicko-Głogowskiego daliśmy ogromną szansę na rozwój społeczno-gospodarczy tej części województwa Dolnośląskiego.
Pociągnęło to za sobą także istotne zmiany w naturalnym środowisku regionu.
W tym czasie wdrożyliśmy i określiliśmy wszystkie praktyki profesjonalnej polityki ekologicznej, prekursorskie w kraju i spełniające aktualne normy europejskie.
Jakieś 10 lat przed uchwaleniem ustawy o ochronie środowiska, my z naszej własnej inicjatywy, na początku lat siedemdziesiątych, stworzyliśmy swoje własne standardy ochrony środowiska, które wdrożyły działania w zakresie ochrony środowiska dla przemysłu miedziowego i regionu.
Obciążenie środowiska stworzone przez tak duży przemysł górniczy zbudowany w regionie o charakterze rolniczym z gęstą siecią mieszkaniową było nieuniknione.
Kluczowe wyzwanie to znalezienie i rozwijanie technologii dla zrównoważonych operacji
Obciążenie to było konsekwentnie ograniczane przez lata poprzez postęp w technologii ochrony miedzi i dzięki zastosowaniu własnych i światowych technologii proekologicznych.
Emisji gazów i pyłów do atmosfery poprzez huty w pierwszym dziesięcioleciu funkcjonowania naszej firmy, dotknęła nie tylko mieszkańców okolicznych wsi, ale także Legnicy i Głogowa, był to poważny problem ekologiczny w regionie. Emisje te pochodziły z procesów hutniczych prowadzonych w piecach szybowych i konwerterach. Hermetyzacja nie była możliwe w tym czasie, ponieważ nietypowy skład rudy i koncentratów w polskich hutach miedzi nakładał konieczność rozwijania własnych rozwiązań technologicznych, w tym technologii ochrony środowiska.
Gazy z pieców szybowych odprowadzane do atmosfery obejmowały głównie pył zawierający metale i tlenki węgla, przy czym konwertery emitowanego dwutlenku siarki kierowały kwas siarkowy do fabryk. Wydajność tych zakładów nie przekraczała 50% w okresie początkowym. Inicjatywy ukierunkowane na zwiększenie tej efektywności poprzez modernizację poszczególnych węzłów w tych fabrykach były stale prowadzone i oczekiwało się radykalnej poprawy, która nastąpiła w połowie lat dziewięćdziesiątych, dzięki budowie nowych fabryk kwasu siarkowego w HM (huty miedzi Legnica i HM) Głogów I, które obecnie działają ze skutecznością 99%.
Po raz kolejny przełom w ochronie środowiska
Przełom w redukcji emisji gazów do atmosfery przez piece szybowe i konwertery wiązał się z decyzją o budowie Huty Miedzi "Głogów II" w ramach nowej technologii, czyli zmodyfikowanego procesu Outokumpu z jednostopniowym wytapianiem miedzi blister w błysku pieca. Nowa technologia pozwala na stabilną pracę w fabryce kwasu siarkowego z podwójnym procesem konwersji i wydajności powyżej 90% (następnie sprawność ta została zwiększona do 99%).
Gdy wysoko wydajne filtry workowe, odporne na warunki w hutach, stały się dostępne na rynku, piec elektryczny w HM Głogów II został w nie wyposażony, a następnie w koncentraty w suszarkach HM Legnica i nowy płomienny piec stacjonarny zastępując mniej wydajne proces odpylania mokrego. Instalacje odsiarczania zostały zbudowane dla elektrociepłowni zlokalizowanych w HM Legnica HM Głogów I. Technologia usuwania siarki w HM Legnica opiera się na procesie Solinox, dotyczącej selektywnej fizycznej absorpcji dwutlenku siarki z wykorzystaniem ciekłego rozpuszczalnika, który ma możliwość pełnej regeneracji. Wydajność procesu wynisła 98%.
Spaliny z elektrociepłowni w HM Głogów I są odsiarczane od 1997 roku według półsuchej metody zapewniającej większą wydajność (do 90%), dzięki zastosowaniu rozpraszania głowic produkowanych przez amerykańską firmę Kromlin-Sanderson.
W wyniku wszystkich tych działań emisja dwutlenku siarki do atmosfery zmniejszyła się od 1980 roku o 96%, a miedzi i ołowiu o ponad 99%.